In april 2020 heeft de magazine quest een 4 pagina’s tellende recensie van mijn verhaal gemaakt. Dit werd aangevuld met verschillende interviews, ook met het Museum Bronbeek. Zij hebben een aantal mooie illustraties bij het artikel getekend en gemaakt. Ik hoop dat het 900.000 Nederlandse publiek heeft genoten van de samenvatting van het verhaal.
”Survivor” is geen ontspannend boek om te lezen, daarvoor wordt er te veel menselijk lijden beschreven. Dat leed valt waarschijnlijk rauw op het dak van de lezer, want Willem Punt heeft geen blad voor zijn mond genomen. En dat is heel goed, want zo helpt het verhaal niet alleen mensen te begrijpen en troost en steun te bieden aan betrokkenen en families, maar zal het tevens veel lezers helpen relativeren en tot nadenken aanzetten.”
Peter Kimenai, Traces of War, 5 jan 2020
“Veel waardering en dank dus voor het relaas in dit boek.”
P. Verhaart, maart 2019
“Als vroeger “kampkind” met een vader die ik nooit heb gekend omdat hij als krijgsgevangene in het ruim van de Junyo Maru is omgekomen ben ik geinteresseerd. [“Survivor”] is helder, duidelijk en goed om te lezen.”
J.W. Mulder, Jan 2019
Wat een pracht boek, ik heb het uit! Wat een verhaal, zojuist pink ik nog een traantje weg. Mooi geschreven, het geeft zo’n duidelijk beeld van de oorlog zoals hij hem heeft meegemaakt. Heel bijzonder, ik ben blij dat ik het nu gelezen heb. Ik begrijp ook het belang van het schrijven van dit boek. Ik denk dat veel mensen zich hierdoor gesteund voelen, maar voor mensen die niet de oorlog hebben meegemaakt is het ook een belangrijk boek. Geweldig dat jij de tijd en moeite hebt genomen om het te schrijven. Dank je wel ????
Marie.
“Ik ben erg blij met het boek SURVIVOR Junyo Maru & Pakan Baru. Bij het doorbladeren kwam ik op blz. 153 e.v tegen dat Willem Punt ook met de Nieuw Amsterdam naar Southampton is gerepatrieerd en van daar uit met de Almanzora (dat is de juist naam van dat schip) naar IJmuiden en Amsterdam is doorgevaren. Het toeval wil dit ik met mijn moeder en broertje ook aan boord van beide schepen zat. Mijn broer en ik hingen in de sluis van IJmuiden in de kou met korte broekjes over de railing uit te kijken naar onze vader, waarvan wij begin maart 1942 afscheid hadden genomen toen hij met de onderzeeboot K 11 uit Soerabaja naar Ceylon vertrok. Wij herkenden hem onmiddellijk aan zijn postuur en zijn marine uniform en trokken zijn aandacht door herhaaldelijk te roepen: Meneer Poortman. En daar reageerde hij op door naar ons te wuiven. In Amsterdam kwam hij aan boord. Een emotioneel moment van hereniging volgde.”
J.N.Poortman, sep 2018
Ik heb het boek al uit. Als je Nicola ziet, bedank haar dan dat ze er voor gezorgd heeft dat het leven van haar Opa beschreven is. Het is onvoorstelbaar wat die man heeft meegemaakt. Ik zag veel overeenkomsten met wat er met mijn vader gebeurd is in die tijd.
Bert Vos
Ha Nicola, ik heb nét je boek ???? uitgelezen over Willem Punt. Wat een prachtig boek en een enerverend leven. Het verhaal is zo feitelijk beschreven en komt daardoor des te meer binnen. Mooi ook die foto’s erbij en de routekaarten. Echt een verhaal dat de moeite waard is om verteld te worden. Mag je trots op zijn! Ik ga het mijn man ook laten lezen. Fijne paasdagen wens ik jou en je gezin
Marian Dekker
“Ik heb jullie boek met veel belangstelling gelezen en vind het bijzonder goed. Alle boeken van Hovinga over de aanleg van de Pakanbaroe spoorweg heb ik
in huis, maar dit is een persoonlijk verslag en daarom extra waardevol. Ook de uitgave, mooi papier, mooie foto’s etc. verdiend een compliment.
J. Mellema, jan 2019
“Met veel belangstelling heb ik het boek Survivor Junyo Maru & Pakan Baroe van je grootvader Willem Punt en jou gelezen. Hij heeft een fenomenaal geheugen voor details, die hij als zeeman ook alle kan beschrijven. Het boek schetst -aangevuld met veel informatie- ook een heel volledig en invoelbaar beeld. Het heeft mij veel gegevens verschaft, die ik nog niet had. Ik heb daarvoor ook de film van Andere Tijden uit 2003 gebruikt. Ikzelf ben de zoon van Schotman, Adriaan Denis, sergeant KNIL, nr. 1002 op de lijst, die is omgekomen.
Daarnaast zijn er meer raakpunten, zoals het feit, dat mijn moeder en ik ook met de Nieuwe Amsterdam zijn teruggereisd. Ook de details over die reis (ik was nog maar 5) zijn dus waardevol voor mij. Verdere toevalligheid is, dat mijn moeder in september 1939, ook met de handschoen getrouwd, naar Indië is gereisd met de Oranje. Dit schip wordt momenteel herdacht met een tentoonstelling in het Amsterdams Scheepvaartmuseum. Ik heb het verhaal van mijn moeder geplaatst op de Verhalenvanger van het museum bij het jaar 1939 , met een gedicht ‘Mijn moeder en de Oranje’”
Peter Schotman, Zeist, 16 feb 2019
Deel alsjeblieft met je netwerk die misschien geïnteresseerd is in het ontdekken hoe het leven was als een Japanse krijgsgevangene en de overlevende van niet alleen de grootste Hellship ramp, de Junyo Maru, maar ook de slavenarbeid aan de Sumatraanse spoorlijn, de Pakan Baroe.